Αρχαϊκά χρόνια-Οι δεσμοί που ένωναν τους Έλληνες-Κεφάλαιο 7- Ιστορία- Δ τάξη

Αρχαϊκά χρόνια-Οι δεσμοί που ένωναν τους Έλληνες-Κεφάλαιο 7- Ιστορία- Δ τάξη

 

Εκπ/κός: Μαρία Ζερβάκη

 

 

Τον εννοιολογικό χάρτη μπορείτε να τον κατεβάσετε από εδώ.

Oι Έλληνες, σκορπισµένοι σε πολλά µέρη, έβρισκαν ευκαιρίες ν' ανταµώνουν. Oι πανελλήνιοι αγώνες, τα µαντεία, οι Αµφικτιονίες ήταν µερικές από τις δραστηριότητες που τους έκαναν να νιώθουν ως µέλη µιας µεγάλης οικογένειας.

Oι Έλληνες, σκορπισµένοι σε πολλά µέρη, έβρισκαν ευκαιρίες ν' ανταµώνουν. Oι πανελλήνιοι αγώνες, τα µαντεία, οι Αµφικτιονίες ήταν µερικές από τις δραστηριότητες που τους έκαναν να νιώθουν ως µέλη µιας µεγάλης οικογένειας.

Oι Έλληνες, σκορπισµένοι στα παράλια της Μεσογείου και του Εύξεινου πόντου, κράτησαν ζωντανούς τους δεσµούς που τους ένωναν. Φρόντιζαν µάλιστα να τους ανανεώνουν. Μια τέτοια ευκαιρία ήταν οι Oλυµπιακοί αγώνες. Στους αγώνες αυτούς, που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Oλυµπία, έπαιρναν µέρος µόνο Έλληνες.

Πριν αρχίσουν οι αγώνες, αγγελιαφόροι µετέφεραν το µήνυµα των αγώνων σ' όλες τις πόλεις. Oι πόλεµοι σταµατούσαν. Oι αθλητές και οι συνοδοί τους µπορούσαν έτσι να πάνε στην Oλυµπία χωρίς να κινδυνεύουν. Oι νικητές των αγώνων στεφανώνονταν µε κλαδί ελιάς και κέρδιζαν την αγάπη και την εκτίµηση όλων. Πανελλήνιοι αγώνες γίνονταν επίσης στον Ισθµό, τους ∆ελφούς και τη Νεµέα.

Oι αρχαίοι Έλληνες τιµούσαν ιδιαίτερα τους Oλυµπιονίκες. Όταν γύριζαν στην πατρίδα τους, έµπαιναν µέσα στην πόλη όχι από την κύρια πύλη, αλλά από ένα άνοιγµα που γινόταν στο τείχος. Μ' αυτό τον τρόπο οι πολίτες πίστευαν ότι σε περίπτωση κινδύνου το κενό θα το κάλυπτε µε το στήθος του ο αθλητής.

Oι Έλληνες, όπως όλοι οι άνθρωποι, ήθελαν να προβλέπουν τι θα γίνει στο µέλλον. Για να βρούνε απαντήσεις στα προβλήµατά τους πήγαιναν στα μαντεία. Το πιο γνωστό ήταν το µαντείο των ∆ελφών που ήταν αφιερωµένο στο θεό Απόλλωνα. Oι χρησµοί, όπως λέγονταν οι απαντήσεις που έδινε η Πυθία, δεν είχαν πάντοτε ξεκάθαρο νόηµα.

Oι άνθρωποι που κατοικούσαν γύρω από τέτοιους ιερούς τόπους, σχηµάτιζαν ενώσεις. Αυτό γινόταν γιατί συνήθως εκεί υπήρχαν θησαυροί που ήθελαν να τους προφυλάξουν. Ανάµεσα σ' αυτές τις ενώσεις, που ονοµάζονταν Αµφικτιονίες, ξεχωρίζει η Αµφικτιονία των ∆ελφών. Όταν γινόταν συνέλευση, κάθε πόλη έστελνε δυο αντιπροσώπους. Oι αποφάσεις που παίρνονταν ήταν σεβαστές απ' όλους τους κατοίκους της περιοχής.

Όλες αυτές οι δραστηριότητες ένωναν τους Έλληνες και τους έκαναν να νιώθουν µέλη µιας µεγάλης οικογένειας.

Διαβάστε επίσης: